Фільмы. СМЕЦЦЕВАЯ ГАЛАВА, КОТКА, ДЗЁННІК АНАСТАСІІ / 2022
Я разумею жаданне пайсці ў Луўр ці ў Прада ці ў Нацыянальную галерэю Лондана. Я разумею, калі жаданне гэта лунае ўвесь час над галавой і перакрывае ўсё астатнее. Але ж які сэнс у працах старых майстроў, калі не з'яўляецца гэтай хваравітай, крыху вычварэнскай прагі да новага? Да музея ці невялічкай галерэі сучаснага мастацтва, з карцінамі без назваў, з відэазапісамі, дзе нічога не адбываецца, з інсталяцыямі, якія хочацца схаваць ад дзяцей? Мне падаецца, што гэтая прага мусіць быць, гэтае памкненне, гэты інтарэс. У выяўленчым мастацтве, у музыцы, у кіно. Так, яшчэ ў Менску я хадзіў на ранішнія сеансы "Лістапада", дзе дэманстравалі змрочныя дакументальныя стужкі, якія ніхто і ніколі ўжо не пабачыць. На Адэскім фестывалі я ўвесь тыдзень праводзіў у кінатэатрах і бачыў як безумоўна вялікае, так і зусім недарэчнае. Так адбывалася і на Варшаўскім кінафестывалі, дзе эксперымент суіснаваў з вялікай польскай традыцыяй. Я наогул люблю кінафестывалі, якімі б нязначнымі і малавядомымі...
